Milos Knežević

 

iPostanak iNestanak

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kroz savremeni pristup ,,loadinga (učitavanja) umjetnica transformiše biblijsku izreku:

"Tada im se otvoriše oči i vidješe da su goli, spletpše lišće smokava i načiniše sebi pojas" 

(Biblija, Postanje, 3.7) i čini da kroz sve dimenzije ljudskog postojanja i nivoe funkcionisanja (emotivni, intelektualni i intuitivni) ukaže na cirkularnost stvaranja i kraja. Sprega savremenog izraza i iskonskog ovdje referiše na stvaranje kao čin ironije, ironije razvojnog puta u svakojako izražen senzibilitet bola. Biblijska tema postanka praćena je kontinuiranim rezom Adamovih rebara, ironijom njegove ,,svemoći", željom da mu se dodjeli bol stvaranja i Eve i druge žene i psa i ...

Pojava krvi morala bi da nas upućuje na biblijsku ideju da je krv duša, oduzimanje iste - prinošenje žrtve, a presuda javno žigosanje. Nastanak znači imati zadovoljstvo bola, učestvovanja u rastu i razvoju, kao i zadovoljstvo podredjivanja vlastitim, iskonskim biološkim nagonima. Doživljaj interakcionizma kroz boju, pokret... da li namjerno neuhvatljivu nit koncepta, ostavlja posmatraču mogućnost da domašta vlastite sadržaje, najbliže njegovoj percepciji i da da značenje koje je krajnje lično. Susret i interakcija nije uvjek samo radost davanja, uzimanja i stvaranja već je to pitanje i druge dimenzije - agresije. Ali prema kome? Čemu? Koji su izbori umjetnice? Nema jednog izbora, jer ona divergentno pokazuje agresiju prema sebi i drugima ali i ostavlja mogućnost da se kroz dalje učitavanje konzumenti projektuju i zaustave svoju misao na jednoj od scena prije datog kraja. Umjetnica tragajući za iskonskim, animalnim, uz zanemarivanje društvenih normi, najčešće skriva simboliku kolektivnog (odjeću, ukrase, nakit, izuzimajući u jednoj sceni obuću ) i očitava mentalne vrijednosti tjelesne tehnike, pokret, igru, napad i slično. Jednovremeno, uvedeni smo u virtuelni svijet ikona, posredovanjem izmedju starih istina i novih iskustava. Da li nam to ukazuje da jednim klikom možemo otići predaleko ili nedovoljno daleko u strahu, bijesu, bolu ili možda u želji, radosti, ponosu... ili prosto naći nadahnuće sopstvenog odraza u imaginaciji? Učinjenim je oblikovanje postalo nepresušna igra polova, isprepletanost čula, lutanje imaginarnog kroz Eros kao jedan od mogućih puteva spoznaje i puteva kraja. Vjerujem da će nas ta igra ostaviti upitanim o razvoju odnosa prema sebi...o onom datom, odabranom i na kraju onom konačnom. Sa kakavim nas osjećanjem ostavlja umjetnica? Daje nam slobodu odluke da zaustavimo učitavanje jednim ,,pause" i da shvatimo da izbor ne mora da bude nestanak ,već naprotiv, novi ,,update"?

Mi virtuelno dolazimo na početak, i zaista, imamo mogućnost da se zaustavimo i izaberemo:

ljubav, pripadanje, uništenje, bol, agresiju i ponovno stvaranje iznova... i iznova.

 

Nova galerija, Beograd, maj, 2012.

​